Historia

Na początku była…

Wynajęta izba w domu Pana Jana Pacuta ( nazwisko popularne w naszej okolicy ). Do tej ” Szkoły ” uczęszczało około 120 dzieci, oczywiście na dwie zmiany. Była ona jednak zdecydowanie za ciasna, nie zapewniała podstawowych warunków do nauki, postanowiono więc wybudować prawdziwą szkołę. Powstał zatem drewniany, dwuizbowy budynek w miejscu gdzie obecni stoi nasz Dom Nauczyciela.

Dyrektorką tej ” czteroklasowej ” szkoły i jedyną nauczycielką była pani Elżbieta Jakubiec nazywana przez uczniów “Gadówka ” ( może lubiła dużo ” gadać ” ???). Uczyła języka polskiego, matematyki, historii i geografii. Religii uczył natomiast ks. Witkowski, który karząc niegrzecznych uczniów używał rózgi. Najwyższą oceną jaką można było otrzymać był ” dobry “. Po ukończeniu czwartej klasy dzieci musiały wędrować do pobliskich Zebrzydowic aby tam ukończyć V, VI i VII klasę. Po wielu latach, w 1955 roku rozpoczęła się w pobliżu starej, budowa nowej, prawdziwej, murowanej, dużej, z salą gimnastyczną, naszej obecnej szkoły. Początek dali temu ówczesny dyrektor Edward Kwarciak, sołtys Adam Filek i pan Władysław Faber. Po 2 latach pracy Państwowego Przedsiębiorstwa Budowlanego w Wadowicach, budowa została z sukcesem zakończona.

Budynek starej szkoły mieszczący do 1972 roku mieszkania dla nauczycieli, został decyzją Wydziału Kultury i Oświaty przeznaczony do rozbiórki. Nauczyciele zamieszkali w nowo wybudowanym w pobliżu, Domu Nauczyciela. 

Powyższy materiał zebrała, uczennica VI klasy Agnieszka Kajdas

 

 

Ze źródeł oficjalnych wiadomo natomiast że…

Początki istnienia naszej szkoły sięgają czasów austriackich, kiedy to w 1910 roku wyrażono zgodę na otwarcie szkoły, która rozpoczęła działalność w 1911 roku na Kępkach – w miejscu i na terenie dzisiejszego Domu Nauczyciela. Początkowo szkołę, szkółkę właściwie prowadził jeden nauczyciel, a potem trzech. W czasie I Wojny Światowej naukę prowadzono z przerwami. Po wojnie wprowadzono cztery oddziały, później przekształcając ją w pięcioklasową szkołę. Kierownikiem jej był w tym czasie p. Józef Ćwikła, ale szkoła nie posiadała jeszcze własnego budynku. Według miejscowej kroniki w 1929 roku część młodzieży uczyła się w budynku drewnianym a część w murowanym. W latach II Wojny Światowej , a konkretnie na początku, życie w szkole zamarło, zajęcia nie odbywały się, ale potem pod kierownictwem pani Elżbiety Jakubiec szkoła w trudnych okupacyjnych warunkach rozpoczęła mozolną pracę. W roku szkolnym 1945/46 istniałą już siedmioklasowa szkoła, kierownikiem której został p. Kazimierz Bartyzel, a do wyróżniających się nauczycieli należeli wtedy – pani A. Polańska, pani H. Małachowska, państwo E. i K. Bartyzelowie.

Na przełomie roku 1947/48 powstał Komitet Budowy Szkoły, który postanowił usytuować szkołę na obecnym miejscu, gdyż jak podaje Kronika Szkoły ” Szkoła winna być na górze, skąd jest przepiękny i rozległy widok aż po Ojców i Babią Górę “. Prace posuwały się stopniowo naprzód, działania Komitetu zostały dofinansowane z budżetu państwa. Wreszcie 26 stycznia 1958 roku nadeszła uroczysta chwila oddania naszej szkoły do użytku dzieci, młodzieży i społeczeństwa. Pierwszym jej dyrektorem został p. Edward Kwarciak. Następnie funkcję kierowniczą przez 11 lat aż do 1971 pełniła p. Genowefa Konopka. W tym czasie w 1966/67 roku w szkole wprowadzono VIII klasę. Po niej szkołą kierował p. Benedykt Ślusarczyk, a kolejno p. Kazimiera Florek i obecnie, od 1992 roku p, mgr Marek Zięba. Przez całe lata szkoła prowadziła oprócz podstawowych zadań dydaktyczno – wychowawczo – opiekuńczych różne formy pracy z dziećmi, młodzieżą i dorosłymi. Przykładem niech będą koła sportowe, muzyczne, krajoznawcze, czy też Uniwersytet Ludowy – powszechny dla starszych. Nie byłoby tych wielu osiągnięć bez znakomitych pedagogów, nauczycieli, których nie sposób dzisiaj wszystkich wymienić. Są oni jednak częścią nas, nosimy ich ideały, gdyż jesteśmy w dużej mierze ich wychowankami.

Archiwalne zdjęcia